Ας υποθέσουμε σκηνικό καλαμποχώραφου-
άδοξη νύχτα
σύννεφο αναλλοίωτο μέσα
στον τροπικό της καταστροφής
χωρίς σχήμα/ χωρίς καταφύγιο
απ’ τα πλευρά σου αιωρούνται ανονομάτιστες λέξεις
χαμένος για χρόνια τριακόσια και παραπάνω στα σπλάχνα σου μέσα
όπου η ψυχή της μουσικής μου ανασαίνει σαν
μέταλλο ζεστό τις ανδαλουσιάνικες ιαχές σου/ χωμάτινη σκιά

This is not a work of poetry/ not yet of one man_

Γιατί η ποίηση δεν είναι/ η ποίηση είναι το κακό/ που θαυμάζεται
σε χρόνο ακριβό/ σε κενό χρόνο/ εκείνον που αγαπιέται-

Στην οθόνη των ουράνιων διαστροφών δαμάζεται
ετερογλωσσία ανέμου / αφή πουλιών κοντά στον Απρίλιο
υπνοφόρος καιρός πάνω απ’ τα κεφάλια του όχλου

Και μετά το σύννεφο πάλι-
τέσσερα σύννεφα πάνω απ’ τον δρόμο
που σέρνει το φαλακρό φίδι μέσα στο ξεραμένο άχυρο
και στα κέρινα καλαμπόκια- το σκιάχτρο φυσάει την φωτιά
που άναψε ο τζίτζικας με της Κίρκης το πέτρινο τσακμάκι-

Θεά λαξεμένη από βροχή μέσ’ στην ορμή της νιότης/
σαν ρεύμα βραδινής ηλεκτροπληξίας
Θεά δραπετεύουμε απ’ τις κλωστές της φυλακής-
εκείνη και ’γω μαζί εγώ σχεδόν εκείνη/
(στην αυγή της πόλης η ήπειρος (color di Luce)

και σαν Μαντόνα μισή ½ σχεδόν γυμνή στο κάτω πάτωμα
συνθέτοντας τους νέους δρόμους –
μονοπάτια νεογέννητων παιδιών
μήτρες αγγέλων βαλσαμωμένες στην λεωφόρο- τα βατράχια
κοάζουν τρεις
φορές
Η άρνηση! Η άρνηση! Η άρνηση!
Το πρωινό στον βάλτο σαν παλάτι ορθωμένο στο πολύ φως-
λέξη στρογγυλή προηγείται/ άδοξη νύχτα_

1 2 3_ αμέτρητα ατσαλένια μιλιά
υπνωτικών σιδηροδρόμων με οδηγούν
σε περίγραμμα λίμνης ευπαθούς νερού-
δυο μπουκέτα κύκνων λευκών ανά ζεύγος
λικνίζονται πλάι στα ψιλά γράμματα των τίτλων τέλους
από βιολετί φιλί –
σαν μίσχος φωτός διά μέσου σύννεφου
κυανή ματιά
λευκή μπάντα στην όχθη
διάφωνες νότες
στα δένδρα
αυτοσχεδιασμός-
ρετσιτατίβο
προσευχή
η Νέα Ορλεάνη·
αίμα μ’ ακολουθεί-
ο αγγελικός κηπουρός-
ο πρίγκιπας της Δανίας
με δάκρυα στα μάτια
σφαδάζει σε ξένο σώμα
αξιολύπητη λογική
κυριεύει τον πατέρα
εκεί που κρύβεται
τεράστιος και μεγαλόθυμος
ωσάν τέχνασμα της φαντασίας

[Οι Θεοί στο επιτροπικό μουσείο ξέφρενοι από αμφεταμίνη-
παθιασμένοι με την ανθρωπομετρία και την παραχάραξη της
Ιστορίας· εκεί όπου η αιωνιότητα που επινόησαν πρέπει να
αποκαλυφθεί]