Κουφάλα
από κείνα τα χρόνια που φιλούσες
κατουρημένες ποδιές για ν’ αναρριχηθείς
(ενίοτε και τη Θέμιδα)
πως τολμάς και χαμογελάς ακόμα
με κείνο το αηδιαστικό χρυσό δόντι στην άκρη;
στο χώμα ρίχτο καν’ το λίπασμα
για τον Μίδα — Έρωτά σου
και κρύψου καλά
φαφούτη ξεδοντιάρη
κανείς δε θέλει σφυριχτά την καλημέρα-
άλλωστε η τερηδόνα είναι μεταδοτική/
και η Θέμιδα πια’ το ξέρει

[παλιά μιλούσαμε με την Θέμιδα για μουσική/ κάποια
στιγμή— εντελώς ξαφνικά την ερωτεύτηκα— το φως
ξεχείλιζε από κάθε σημείο του περιγράμματος του
κορμιού της/ ύστερα γιγαντώθηκε— παραμορφώθηκαν τα
στήθη και το πρόσωπό της/ μετά έγινε σιωπή—
σκοτείνιασε και άρχισα να ασελγώ πάνω της μέχρι που
έσβησα τ’ απομεινάρια της Δικαιοσύνης— όλη τη νύχτα
ακολουθώ έναν δρόμο στον οποίο δεν θα περάσει άνθρωπος/
γεμάτο από καθρέφτες που κυματίζουν σαν θάλασσα
μπροστά μου/ πάνω στον τελευταίο καθρέφτη γραμμένο
με πυκνό α>μα απο στυμμένο παντζάρι:ΙΙ τερηδόνα
είναι μεταδοτική—]