Παίρνω το πρώτο αεροπλάνο,
Έρχομαι, φτάνω σε ‘σένα ξανά
Πως είν’ αλήθεια δεν το πιστεύω
Ό, τι είμαι, μάτια μου, τόσο κοντά

Μες στη βαλίτσα θα τα στριμώξω,
Θα βάλω όσα η αγάπη μπορεί
Να κουβαλήσει πάνω στους ώμους,
Στον ήλιο, στ’ άστρα για να σηκωθεί

Και περιμένεις τον ερχομό μου
Κι όλο κοιτάζεις, κοιτάζεις ψηλά

Και δε φοβάσαι και δεν τρομάζεις
Που ακόμα έχεις τα μάτια κλειστά

Η τύχη μπορεί να με φέρνει εδώ
Σαν φύλλο ξερό με σκορπάει να χαθώ
Μην κλαίς, μη μου κλαίς, μη λυπάσαι για μας
Η νύχτα θα ρίχνει ένα πέπλο όπου πας, όπου πας

Ούτε θυμάμαι πια τ’ όνομά μου,

Έχω ξεχάσει ποιος ήμουν κι εσύ
Λες πως με ξέρεις σαν από χρόνια
Μες στα σεντόνια σου να ‘χω κρυφτεί

Σ’αυτήν την πόλη τα φώτα τρέμουν
Κι αυτοί που μένουν κοιμούνται βαθειά
Μα τα όνειρά τους, λευκοί υπνοβάτες,
Που κόβουν βόλτες στα ίδια στενά

Και περιμένουν ν’ αλλάξει κάτι,
Να ζωντανέψει αυτή η βραδιά
Κι όλα να γίνουν όπως και πρώτα,

Έξω στους δρόμους να τρέχουν παιδιά

Η τύχη μπορεί να με φέρνει εδώ
Σαν φύλλο ξερό με σκορπάει να χαθώ
Μην κλαίς, μη μου κλαίς, μη λυπάσαι για μας
Η νύχτα θα ρίχνει ένα πέπλο όπου πας, όπου πας