Σίγουρα
και κάτω από τις ανθισμένες λεμονιές φυσά.
Το ψιθυρίζουν
χορτάρια κι ο πλαγιασμένος δίπλα μου βαρύς αέρας.
Δεν υπάρχουν μνήμες πια.
Στο περιβόλι μοναχές τους γυρίζουν
νιφάδες που σταλάζουν αργά
το άρωμα της καινούργιας ημέρας.

Τώρα καταλαβαίνω γιατί

Εσύ
προτιμάς τη φυγή.

Διάλεξες ν’ ανεβαίνεις σκαλιά.
Σ’ έγδυσαν τα πουλιά.
Φόρεσες πούπουλα, κλουβιά και κελαηδίσματα.
Τσιμέντο φωλιές, ιδέες κλωστές, αγκαλιές
μες στα χαρτονομίσματα.
Ψάχνεις φτερά.

Εγώ;
Το λευκό και

της σιωπής το χειροκρότημα όπως
τ’ άνθη σωρεύονται πάνω μου
χτυπώντας το ετούτο μ’ εκείνο με τ’ άλλο
θαύματα, πράγματα
τροχιές στο γεμάτο κενό
τόπος
και ποίημα γραμμένο με τα λησμονημένα γράμματα.