απέναντι στη φλόγα του κεριού δυο χέρια

και ο πατέρας μου με σηκωμένα μανίκια

ταχυδακτυλουργός στη μέση ενός κύκλου



τα μυστήρια σχήματα σε γόρδια δάχτυλα

αποκάλυπτε ο άσπρος σοβάς όπου πάνω του

γραφές εφήμερες έτρεχαν

φτερά πεταλούδας μονόχρωμα,

λαγοί, κεφάλια αετών, ήμεροι λύκοι

φύλακες στη σχισμή και στο πέρασμα εκεί

που το μαύρο μετέωρο, που όλα εύθραυστα που



γελούσε ο πατέρας και το γέλιο του σίγουρο

στο αβέβαιο φως, όπως μοίραζε

χρόνο και ρόλο στους ίσκιους.



Τώρα, όλα και όλοι αλλάξαμε θέση.



Θιασάρχης; Εγώ.

Θεατής – επιβάτης; Εκείνος.

Η οθόνη ως μνήμη και

ο κόμπος του παράμεσου στο ύψος του λαιμού,

ενίοτε παλίμψηστο, συχνά οψιδιανός

αμείλικτος.