Ήταν μια Κυριακή βροχής
που βούιζε από θυμό
η θάλασσα
την ώρα που τα κύματα
ξέβραζαν μνήμες φυγής,
αρπαγής,
βίαιου χωρισμού.

Σε είδα τότε εκεί,
στην άκρη της θάλασσας,
ένα φάντασμα
σε μια πόλη
που οι άλλοι ονόμαζαν
φάντασμα αλλά εσύ
αγαπημένη.
Στα μάτια σου σκοτάδι
και με το άδειο βλέμμα σου
γύρευες ν’ αγγίξεις
τα καλοκαίρια εκείνα
πού χρόνια τώρα
κρύφτηκαν στις ρωγμές
ρημαγμένων σπιτιών
με τα ξεχαρβαλωμένα παράθυρα
πάντα ανοικτά στον ουρανό
περιμένοντας κάποιο σημάδι
επιστροφής ή έστω
μια ψευδαίσθηση γυρισμού.