Για σένα που δεν έφτασα ποτέ
Στον φθινοπωρινό τον ουρανό μου
Εσύ μακρινό,φέγγεις αχνό,θλιμμένο μου άστρο
Για σένα που δεν βγήκες ποτέ
Από το μυστικό σου,από τον εαυτό σου
Κοιτάς από ψηλά,από το μυθικό σου απόρθητο κάστρο

Ήθελα ενα σπίρτο να ανάψω και φωτιά να φωνάξω
Έτσι άρχισαν όλα
Ήθελα να σε πλησιάσω δεν ήθελα να σε τρομάξω
Και τα χάλασα όλα

Τώρα είμαι ένα ορφανό παιδί
Άραγε κρύβομαι ή έχω χαθεί;
Κόπηκε η κλωστή,οι δρόμοι έχουν σβηστεί,πυκνώνει το δάσος
Φοβάμαι πως ο λύκος είναι εδώ
Φοβάμαι πως ο λύκος είμαι εγώ
Πες μου ποιος είμαι εγώ; χρόνια προχωρώ
Μα δεν φτάνω στο βάθος

Κι όμως μαθαίνω ακόμα να μιλώ
Μαθαίνω ακόμα να μετρώ
Κι έχω στο κεφάλι μου ένα σωρό ιδέες να πετάξω
Ξέρω δεν σου εξήγησα ποτέ,τίποτα δεν κατάφερα ποτέ
Πουθενά δεν σε βρήκα,ποτέ δεν σε είχα
κι όμως φοβάμαι μην σε χάσω...

Έριξα στη λίμνη ένα κέρμα
Ευχήθηκα να ήτανε ψέμα
Πως τώρα χάθηκαν όλα
Προσπάθησα τον τοίχο να ρίξω
Την σκοτεινή πλευρά να σου δείξω
Μα τα γκρέμισα όλα

Ουρανέ ξημέρωσε,φεύγω για την έρημο ταξίδι
Έκλεισα σα στρείδι,μέσα μου τον δαίμονα θα παλέψω...
Ο πόλεμος δεν τελείωσε
Του κόσμου η πληγή είναι ακόμα ανοικτή
Τινάζει αίμα,ποτάμι η οργή
Δεν θέλω μεριά να διαλέξω

Θέλω έναν ώμο να κλάψω
Την θάλασσα να κοιτάξω
Εκεί που άρχισαν όλα
Δεν ήθελα να σε τρομάξω
Ήθελα να σε πλησιάσω
Μα τα χάλασα όλα