Απόψε θα σου πω τι λεν αγάπη
ή μάλλον πώς την ένιωσα εγώ.
Απόψε πάλι δεν θα κλείσω μάτι
εάν δεν βρω έναν τρόπο να σ' το πω.

Δεν είναι τα κλισέ και τα ρομάντζα,
δεν είναι σινεμά και παραμύθι,
κορμιά γυμνά, δεμένα σε δυο ράντζα
που τα ταΐζουν με ορό τη λήθη.

Είναι το φως που μπαίνει μες στο σπίτι,
είν' η χαρά σε μένα σαν γυρνάς,
είν' οι στιγμές που λείπεις και μου λείπει
ο τρόπος που στα μάτια μέσα με κοιτάς

Ο έρωτας να ξέρεις είναι βέλος
που κάποτε με πλήγωσε βαριά
και μόνη πάντα έμενα στο τέλος
το αίμα να μαζεύω απ' την καρδιά.

Μαζί σου είπα θα τον ξαναγράψω
με στίχους, με τραγούδια, με χαρές.
Κλωστή μεταξωτή θα βρω να ράψω
του πόνου το κουκούλι απ' το χθες.

Θα γίνω φως να μπαίνει μες στο σπίτι,
θά 'σαι η χαρά που πάντα θα γυρνά.
Όταν θα λείπεις κάτι θα μου λείπει,
όπως στις ράγες που το τρένο δεν περνά.