Μαχαίρωσα τους άνεμους σε κάποια παραμύθια
και μείνανε ακίνητες οι νύχτες με πανιά.
Πολέμησα σαν έψαχνα τη μια και μόνη αλήθεια
και ξέπλενα τις χαραυγές μέσα στη λησμονιά.

Άνοιξα πυρ στους ουρανούς την ώρα που οι δράκοι
κατέβαιναν και μάθαιναν με δάφνη το θνητό.
Και μου 'πανε πως θα 'ριχνε μαύρο, πικρό φαρμάκι
όταν θα πέταγα ψηλότερα απ' τον αετό.

Κορόιδευα τους έρωτες γιατί τα 'ξερα όλα
και τώρα κλαίω, μαζεύομαι, ξανάγινα παιδί.
Η σβούρα τούτης της ζωής δεν έχει «παρ’ τα όλα»
τόσο καιρό μεγάλωνα και πάλι απ' την αρχή.

Κατάφερα και μάζεψα μιας νιότης το αλάτι
και για δική μου κράτησα μια άγνωστη πληγή.
Δεν δείλιασα σαν βρέθηκα στου φεγγαριού την πλάτη
και μύρισα πολύ πιο πριν μια άνοιξη που αργεί.