…έμαθες πια λοιπόν ότι η έκσταση μπορεί να μας χαρίζεται κάθε φορά που αποτρέπουμε της τρέλας τη διήθηση. Κάθε φορά που οι κραυγές του πόθου μας ενορχηστρώνονται επάνω στη σταρένια παρτιτούρα των κορμιών μας, ως τη στιγμή της έκρηξης. Ως τη στιγμή που διαλυόμαστε σπάζοντας σε χιλιάδες κομματάκια, σαν κέρματα που πέφτουν κουδουνίζοντας από τις τσέπες πανταλονιού που φεύγει βιαστικά απʼ το σώμα. Ως τη στιγμή που σαν βεγγαλικά εκτινασσόμαστε λαμπρύνοντας το σκοτεινό δωμάτιο με χίλιες αστραπές. Κι ύστερα πέφτουμε μεσʼ στο γλυκό κενό. Μέσα βουτάμε στο βαθύ πηγάδι αγκαλιασμένοι με το ρυθμό που η ανάσα μας ισορροπεί. Ώσπου προσγειωνόμαστε απαλά στο στρώμα, αργά, όπως το κύμα το μεγάλο ξεψυχά, στον έσχατο σπασμό, σʼ του σώματος την πιο ειλικρινή εκμυστήρευση. Τότε που οι ψυχές αλλάζουν σώματα. Τότε που τα μοιράζονται και τα φωταγωγούν. Την ώρα εκείνη που σε κατοικώ, χωρίς χαρτιά, χωρίς συμβόλαια, χωρίς κανονισμούς και ενοικιοστάσια και συ με δέχεσαι όπως τα ρημαγμένα νεοκλασικά τον άστεγο. Τότε που στρέφω παίρνοντας ένα μικρό λουλούδι αλήθειας απʼ τα μάτια σου και τʼ ακουμπώ στο μέτωπό σου,

έτσι για να ʽρθει η άνοιξη πιο γρήγορα
και να σε στεφανώσει.