Εχθές αργά πήγα τα μάτια μου βόλτα,
όπως βγάζει κάποιος το σκύλο του,
λίγο απ’ αγάπη, λίγο από υποχρέωση.
Μια τίγρη συνάντησα πρώτα.
Ξεχείλιζε απ’ τον κάδο της ανακύκλωσης
ή να το πω πιο σωστά:
Περισσεύαν τα νύχια της.
Ύστερα, με προσπέρασε
η σκιά ενός θεού,
δροσερή σαν πρωτότοκο φρούτο
και γλίστρησε μέσα στο κτίριο,
που τα ενενήντα τέσσερα χρόνια του
είχαν τρομάξει τη γειτονιά.
Δεν ξαναβγήκε-όρκο δεν παίρνω-
εκτός αν ήταν η λέξη «urbanum»,
που ψέλλισα αυθόρμητα
σαν άκακο παιδί.
Κι ύστερα είδα
τον κηπουρό τον απέθαντο,
που ανέβαινε στη σκάλα να ποτίσει τις γλάστρες,
να ποτίσει τα όνειρα,
τα διψασμένα μάτια.
Η ποίηση είναι βιωματική
κι εγώ- αχ! Μάνα, μάνα μου-
φτιάχνω τον κόσμο που θέλω,
με τη σιωπή, με τις λέξεις,
με το ανώνυμο φτερούγισμα
των αποδημητικών πόθων.