Δεν ήτανε κατακλυσμός
ούτε χαλάζι, ούτε σεισμός
μα συμφορά και τρόμος.

Φωτιά, μαχαίρι, σκοτωμός
στάχτη παντού και κουρνιαχτός
της προσφυγιάς ο δρόμος.

Μανάδες, γέροι και παιδιά
μ΄ ένα φόβο αγκαλιά
και τρελαμένο βλέμμα.

Βάρκες, καΐκια δεν χωρούν
μόνο κουφάρια κολυμπούν
στου λιμανιού το αίμα.

Στις μυλόπετρες του χρόνου μην πετάς την ιστορία
ίδια με του δολοφόνου χέρια θα ‘χεις στην πορεία.
Οι μυλόπετρες του χρόνου σκόνη κάνουνε τη μνήμη
και ξυπνάν ξανά του πόνου και του μίσους το αγρίμι.

Οι πόρτες μείναν ανοιχτές
ψυχές μαντάλωσαν στο χτες
την έννοια μεθάνε.

Σε έργα καταναγκαστικά
σπρωξιές, γροθιές και βιαστικά
οι λόγχες να τρυπάνε.

Στις μυλόπετρες του χρόνου μην πετάς τις μαύρες ώρες
διχασμού αδελφοκτόνου μην μας ξαναβρούνε μπόρες.
Οι μυλόπετρες του χρόνου τσαλακώνουν και τ’ ατσάλι
τη σπορά του μαύρου φθόνου δεν την κάναν πάντα οι άλλοι.

Τα πλοία τα συμμαχικά
αρόδου δίνουν μερτικά
στου κέρδους το καμίνι.

Μα διάφορες λοξές ματιές
πως καταπίνουν οι φωτιές
την παινεμένη Σμύρνη.

Στις μυλόπετρες του χρόνου μην πετάς την ιστορία
ίδια με του δολοφόνου χέρια θα ‘χεις στην πορεία.
Οι μυλόπετρες του χρόνου σκόνη κάνουνε τη μνήμη
και ξυπνάν ξανά του πόνου και του μίσους το αγρίμι.

Στις μυλόπετρες του χρόνου μην πετάς τις μαύρες ώρες
διχασμού αδελφοκτόνου μην μας ξαναβρούνε μπόρες.
Οι μυλόπετρες του χρόνου τσαλακώνουν και τ’ ατσάλι
τη σπορά του μαύρου φθόνου δεν την κάναν πάντα οι άλλοι.