Φοράς
λευκό χνουδωτό πουλόβερ
που σχηματίζει ερωτικά τις γραμμές σου.
Από μέσα του φυτρώνουν μικρές μαργαρίτες
χαμομηλάκια της Άνοιξης.
Ξαπλώνεις νωχελικά στο κρεβάτι μου
πλάϊ σ’εκείνον
αλλά δεν είσαι εγώ.

Νεκρή
και όμως μου κλέβεις τα όνειρα.
Περιφέρεις αμέριμνα το γυμνό κορμί σου
στο σπίτι των γονιών μου
και μου προσφέρεις το ρούχο σου.
Το σώμα μου τρέμει ανεπαίσθητα
μές στο δικό σου νυφικό πουκάμισο
«νιώθω μιαν αδιόρατη επιθυμία για σένα»
λες…

Δεν ξέρω ακόμη τίποτα
για τον χιτώνα του Νέσσου’
ότι είμαι το ελάφι
της νυχτερινής σου τελετουργίας.
Σπορά του Άδη
περιμένει
το χάραμα των γιασεμιών.