Τώρα που ανοίγει ο καιρός και λιώνουνε τα χιόνια
χρόνια στο φως περίμενα ετούτη τη στιγμή
για να πετάξω στα ψηλά όπως τα χελιδόνια
και από του κόσμου να χαθώ τα αβάσταχτα τα μη.

Μέλι ζυμάρι και κερί στους ώμους μου τα βράδια
τις χάρτινες φτερούγες μου κολλάω με χαρά
κι όλο πετάω χαμηλά στα μαύρα τα σκοτάδια
για να μη λιώσουν μάτια μου στον ήλιο τα φτερά.

Κι όλοι με λέγανε τρελή κι αγύριστο κεφάλι
κι η μοίρα πως με όρισε να ζω στα χαμηλά
μα εγώ να ζήσω ήθελα του βέρτιγκου τη ζάλη
να βλέπω γη και θάλασσα σαν ουρανό ψηλά.

Αυτό που λεν’ ανέφικτο στα μάτια θα κοιτάξω
θα αφήσω τα σακάτικα τα χρόνια τα παλιά
να δουν πως ήταν εύκολο μια μέρα να πετάξω
με την καρδιά στα σύννεφα μαζί με τα πουλιά.