Πώς να σε πω και να σε μάθω,
Μέσα σ’ αυτό τον ύπνο τον ατέλειωτο.
Πώς να σ’ αγγίξω, αγαπημένη μου ψυχή,
Παντοτινή, ανέγγιχτη ερωμένη,
Του έρωτα ακριβή και του θανάτου.

Πιάνω το χέρι, χάνεται το χέρι μου,
Αγγίζω το πρόσωπο, σβήνει το πρόσωπό μου.

Δεν είσαι δέντρο ή ζώο, δεν είσαι πράγμα.
Κρύβεσαι μέσα μου, στη σκοτεινιά,
Το μεγάλο Πράγμα, που τ’ ονειρεύονται
Όλα τα πράγματα της γης, όλα τα όντα,
Τα ορατά και τ’ αόρατα, τα μυστικά
Και το στερούνται και τ’ αναζητούν,
Γιατί δεν έχουν έρωτα, δεν έχουν θάνατο.
Το μόνο Πράγμα, το χαμένο φως,
Ο άγνωστος ξένος που περνά στα όνειρά μου,
Τα ξεσηκώνει, όπως τ’ ανύποπτα πουλιά ο διαβάτης
Και μου τα δείχνει σαν σε καθρέφτη.

Ανοίγει τα μάτια μου, κινεί τα χείλη.

Ποιος έχει μάτια και χείλη, ποιο πράγμα,
Ποιος άστρο ή δέντρο, ποιος Θεός.