Ένα τόσο επικλινές έδαφος όπως αυτό το ποίημα
προκαλεί το αίσθημα του πνιγμού.
Το ποίημα του χαμού
έχει άγρια νύχια και ορέξεις, πάντα ταράζει τα νερά,
ρίχνει χαλάζι στα σπαρτά.

(Παυσίλυπον πρέπει ένα ποίημα ή ουραγός της οδύνης;)

Το ποίημα του χαμού δύσκολα κάθεται ήσυχο.
Όλο χλευάζει τον καιρό, τον ποιητή, τον αναγνώστη.
Οι λέξεις του πάντα χλωμές – όπως τα φεγγάρια τον
Αύγουστο·
λέξεις που σήπονται και γερνούν σαν πικρά άνθη.

Ο ποιητής δεν ξέρει πια τι να κάνει μ’ αυτό το ποίημα
του χαμού.

Έτσι κι αλλιώς
στο τέλος όλα γυρίζουν στη σιωπή
λόγια, φτερά, καμπάνες του μεσημεριού.