Άστο λοιπόν μη προσπαθείς να βγάλεις άκρη,
δεν μπορείς είμαι περίπτωση,
όσες αγάπες έχω βρει ως τα μισά έχουν χαθεί,
καθόλου σύμπτωση.

Στην ερημιά αυτή που ζω,
μόνος μιλώ με το θεό και με την λόξα μου,
είμαι για λίγο, δεν μπορώ,
ανοίγω πόρτες και τραβώ ξανά στην δόξα μου.

Ανήκω στους μοναχικούς,
σ’ αυτούς τους λίγους, τους τρελούς,
που ‘φτιάξε ο δρόμος μου.
Δε ψάχνω για συμβιβασμούς,
είμαι ελεύθερος, μ’ ακούς,
βαδίζω μόνος μου.

Εδώ δεν τα ‘χω βρει εγώ,
με το χαμένο μου εαυτό που ‘χει διάλυση,
Πως θα τα βρεις πες μου εσύ,
στα απάτητα μου, στην ψυχή,
θες ψυχανάλυση.