Δεν ν-του ζηλεύγω τ’ αετού
που στσι κορφές γυρίζει
την ομορφιά η-τση θάλασσας
αυτός δεν ν-τη γνωρίζει
ζηλεύγω γλάρους που πετούν
‘πό πάνω απ’ το μουράγιο
και δίνουνε στσοι ναυτικούς
ελπίδα και κουράγιο …

Μες στο μ-ψεύτη γ-κόσμο α-που ‘μαι
ύψη δε με συγκινούνε
δεν ζηλεύγω τ’ αετού …
Μα πουλιά που κελαηδούνε
μες στα λούλουδα π’ αθούνε
στο χωράφι του παππού …
στο χωράφι του παππού …

Δεν ν-του ζηλεύγω τ’ αετού
που σωπατεί εις τη ν-τρούλα
για δε γατέχει ίντα θα πει
τση ρεμαθιάς δροσούλα
ζηλεύγω του σιγαρδελιού
που κελαηδεί στη φύση
κι έχει εις τσοι παραπόταμους
η-τη φωλιά ν-του χτίσει …

Μες στο μ-ψεύτη γ-κόσμο α-που ‘μαι
ύψη δε με συγκινούνε
δεν ζηλεύγω τ’ αετού …
Μα πουλιά που κελαηδούνε
μες στα λούλουδα π’ αθούνε
στο χωράφι του παππού …
στο χωράφι του παππού …

Δεν ν-του ζηλεύγω τ’ αετού
που πρηγιονάργια οργώνει
γιατί ποτέ δεν είδε αθό
στο χώμα να φυτρώνει
ζηλεύγω του χελιδονιού
α-που α-να-γο-γυρεύγει
όλου του κόσμου τσ’ ομορφιές
κι όπου σταθεί φωλεύγει …

Μες στο μ-ψεύτη γ-κόσμο α-που ‘μαι
ύψη δε με συγκινούνε
δεν ζηλεύγω τ’ αετού …
Μα πουλιά που κελαηδούνε
μες στα λούλουδα π’ αθούνε
στο χωράφι του παππού …
στο χωράφι του παππού …