Τ ι ωραία που η μοίρα ένα βράδυ τα είχε φέρει,
να’ χεις ξεχάσει τα κλειδιά και εγώ στο πλάι σου.
Δεν είναι που μου άγγιζες το απεγνωσμένο μου χέρι,
ούτε η μυρωδιά ποτού στο τέλος ενός δειλινού.

Στα ξύλινα πατώματα ρίχναμε ένα άδειο τεφτέρι
και όσο μαζί το γεμίζαμε μου ήσουνα επαρκής.
Μια μέρα μου εμπιστεύτηκες , σε κούρασε τούτο το αγέρι
και αγκαλιά σου κρύφτηκα σε ένα κομμάτι γης.

και φύτρωνα και φύτρωνες και βγάζαμε νέα φύλλα
σκαρφάλωνα σε τοίχους εγώ και εσύ σε ουρανούς
σε κοίταζα και σώπαινα
και εσύ μου έλεγες “μίλα”
και έβαζα τη πιο καλή μου φωνή ,
να μη χορταίνεις να ακούς.

Κ’ ύστερα ήρθανε άγρια πουλιά και μας γεμίσαν φωλιές
και δύο τρία μικρά παιδιά που μας πετούσαν κοτρόνες,
και πριν προλάβεις εσύ να αμυνθείς, ήρθαν μεγάλες βροχές
και πριν προλάβεις να μ’ αρνηθεις , ήρθαν καινούριοι χειμώνες.

Μα είχαμε φτιάξει ένα σπίτι μικρό , μ’ ένα μεγάλο κήπο
έριχνα εγώ στο κρασί μου νερό και ζούσα για κάθε σου χτύπο.
Και σπείραμε εκεί χιλιάδες παιδιά και άλλα τόσα λουλούδια
και έβγαζα εγώ το τεφτέρι ξανά και σου’ γραφα νέα τραγούδια .