Στο χέρι του κρατούσε το πινέλο.
Τραγιάσκα στο κεφάλι. Σκούπιζε τον ίδρωτα που
έσταζε στα κάγκελα. Το αίμα του δαγκωματιά στο
ποτήρι, η δαγκωματιά του ράγισμα του ποτηριού
το χυμένο νερό η υπόσχεση δροσιάς που δεν
γίνηκε να κρατήσω, τα γεράματά του
δεν ήρθαν ποτέ.
’Έμεινε η εικόνα του μεσήλικα που βάφει
τα μεσημέρια μου στον ήλιο, χλωραίνοντας
το μέτωπο στο τάσι του ροδοκόκκινου ουρανού
που τον σκέπασε.

Ο ουρανός σκέπασε την αγάπη
και την απώλεια
το μυρωδάτο χώμα και η λεπτή σαν το θυμίαμα
σκόνη, που σήκωσε μια ξαφνική νεροποντή
αρχές του Ιουλίου των γενεθλίων μου
όταν τ’ απόγευμα έφερε απότομα
την παρατεταμένη νύχτα
εν σωτηρίω έτει
χίλια εννιακόσια… δεν έχει σημασία…