Περπατήσαμε στο δάσος
φορώντας τα κόκκινα σκουφιά μας ως τ’ αυτιά
αναπαυμένοι στη μυστική συμφωνία των πουλιών
για ένα κομμάτι ουρανό, σ’ ένα διάνυσμα ριπή
ελευθερίας
ή ακόμη και στην υπομονή των δένδρων
όταν κυοφορούν τα μυστικά μας στη σιωπή.

Δεν κοιταχτήκαμε στα μάτια, λοιπόν.
Δουλέψαμε εντατικά, είν’ αλήθεια.
Τυφλοί, κουφοί κι αυτάρκεις
μαζέψαμε λουλούδια.

Στο διάβα μας δεν μάς απάντησε κανένας κυνηγός
(άστοχη, φαίνεται, εποχή σ’ άστοχα χέρια
ποιος προστατεύει πια ανυποψίαστους στα δάση;)

Ο χρόνος μοναχά, πιστό σκυλί
μάς πήρε στο κατόπι
δίχως αφέντη τάχα
και σαν εμείς να κάναμε τούς κυνηγούς.

Μα όπως σέ κάθε παραμύθι
υπάρχει η στιγμή της δολιότητας
κι αν έχει πρόσωπο, έχει φωνή
ξάφνου εμφανίστηκε μπροστά μας
με στόμα λύκου, σαρκαστικός.

Πέθανε, μάς είπε. Έτσι, χωρίς αιδώ.
Γιαγιά δεν υπάρχει πια εδώ.

Τώρα, ποιοι έζησαν καλά και ποιοι καλύτερα