Ανοίγουνε τα μάτια έκπληκτα σχεδόν
μπρος στο μπαλκόνι ο έξω κόσμος
είναι σκόρπιος
κι η υγρασία εξακοντίζει τις περόνες της
στα μπράτσα και στα πόδια και στο κορμί
μια σύψυχη ανατριχίλα.

Πως αγκαλιάζεις έπειτα στο ρούχο το ζεστό
την ώριμη σάρκα σου
τραβώντας τις κουρτίνες ήρεμα να δεις
το σπίνο να ρουφά ζωή απ’ το νερό
που σώθηκε μες στο πεσμένο φύλλο
τα κάγκελα να στάζουν ’δω κι εκεί
και γύρω ανάκατα σκούπες, φαράσια
κι ένα σωρό άλλα πράγματα
νοικοκυριού η κηπουρικής
πεσμένα ανάσκελα δείχνοντας
να μην έχουν χάσει τη βολή τους.

Κι όλα σου φαίνονται καλώς αναπαυμένα
ξαφνικά
και γενναιόδωρη η ανατολή
σου ευαγγελίζεται
ολόκληρη τη νέα μέρα

κι ας ξέρεις πως την έγνοια σου
δεν μοίρασες ξεκάθαρα στο δίκιο
μέχρι τώρα.