Τά καλοκαιρινά μου πρωϊνά
κάποτε τά ἐνδύω μέ ἀνάγνωση.
Ἀνάγνωση βιβλίου στοχαστικοῦ βεβαίως
ὅπως ἁρμόζει σέ ἄνθρωπο στοχαστικό.
Σπανίως ὅμως τό τελειώνω.
Μέ παρασύρει ἡ καθαρότητα
θάλασσας τοῦ πρωϊοῦ
τό κύμα της νά παρακολουθῶ
καί νά τρυγάω τό τίποτα, στήν ἄχνα τοῦ
ἀφροῦ του νά μιλάω.

Γιατί ἄλλωστε μᾶς ἔρχονται τά καλοκαίρια;
Τό ἄλλο, τό διάβασμα ἐννοῶ, εἶναι
συνήθεια ξενική πού οἱ τουρίστες
μέ μανία σχεδόν τηροῦν, χώνοντας
τό κεφάλι τους μέσα στίς σελίδες τῶν
τεράστιων βιβλίων.

Κι ἄς λένε ὅτι ἔρχονται
γιά ν’ ἀπολαύσουν ἥλιο φωτεινό
καί οὐρανό καθάριο νά ρεμβάσουν.
Πῶς μέσα στίς σελίδες ἀπολαμβάνονται ὅλ’αὐτά;
Πῶς νά κατανοήσεις τόν τρόπο τόν ἑλληνικό
ἄν δέν ἀκολουθήσεις τό πἐταγμα τῆς πεταλούδας
δέν παρακολουθήσεις τό τίναγμα τῶν ρούχων
στό σχοινί ἀπ’τόν τρελλόν ἀέρα
τοῦ Αὐγούστου
τό λίκνισμα τῆς βάρκας τό μεσημεράκι
μές στή σιέστα σου
καί τῆς πυγολαμπίδας τό φλασάκι μές στή νύχτα;
Δέν ὑπακούσεις ἕναν τρελλό νοτιά γιά κύρη σου
καί μιά φωτιά ἡμέρα γιά μητέρα;