Μ’ ἕνα δεμάτι στάχυα στήν ποδιά
καί δυό σκισμένα σάνδαλα,
στίς ρητορεῖες τοῦ δειλινοῦ
φανούς κρατῶ ἁγιαστικούς,
μέ φοινικόκλαρα
γράφω ἱστορίες στήν ξερολιθιά.

Τό τί εἶναι ὁ κόσμος∙
φῶς, σκοτάδι ἀνάδρομο, λάβα ἡφαιστείου
ἀπείκασμα Θεοῦ, ἀνθρώπου πυρετός,
καί στό γλαστρί τοῦ ποιητοῦ ὁ δυόσμος;

Φωτογραφία τοῦ χρόνου ὑπερφυσική,
κωμικοτραγικῶν στιγμῶν πολύχρωμο κουβάρι
ἀλήθεια ἁπτή ἤ τυχαιότητα ἁπλή,

κάποιος πού θά γυρίσει τό κεφάλι
πάνω ἀπό τίς σελῆνες τ’οὐρανοῦ
ἔγνοια περίσσια, παραστράτημα τοῦ νοῦ;

Υἱέ τοῦ Ἀνθρώπου, χάρισέ μου
τή δύναμη χωρίς τῆς φύσης μας τά βάρη.
Χάμω δέν ἕρπω μά καί πάνω δέν κοιτῶ
κι ἀποσυνάγωγη δέν θέλω νά βρεθῶ

ἀπό κανέναν κόσμο∙ κι ἄς μέ σφίγγει
σάν σφιχτό ζωνάρι ἡ ἔγνοια, καί
ὁ πόνος του κόσμου
ἄς γίνηκε ὁλότελα δικός μου.