Ο θάνατος είχε κέφια τελευταία.
Παίζοντας μαζί μου,
Έπαιρνε κάθε φορά το πρόσωπο των κοριτσιών
Που ποτέ δεν τόλμησα να προσεγγίσω
Να τους μιλήσω
Να τα αγγίξω,
Αν και το ήθελα.
«Θα σε άγγιζαν» είναι σαν να μου λέει –
«θα ήταν κάμποσα τα βράδια, τα πρωινά, που θάσασταν μαζί.
Αλλά τότε με φοβόσουν
Με ξόρκιζες.
Τις έχανες πριν τις μυρίσεις.
Όλα σε πήγαιναν,
Δεν οδηγούσες».
Και μετά φεύγει για λίγο.
Σκασμένος στα γέλια, ο βλάκας.
«Αλλά πού το ξέρει ακριβώς το πόσο πολύ κάποιες
Μου άρεσαν ή θα μου άρεσαν, σαν μεγάλωναν;»
Το ξέρει μάλλον
Γιατί είναι ομιλητική πολύ
Η δειλία μου.
Γιατί δεν υπάρχει κάτι πιο διαφανές
Απ’ την ανεπάρκεια.