Οι βάρκες κοιμούνται τα βράδια σαν μωρά.
Πιο πέρα κατεβαίνει η θλίψη.
βαφτίζοντας τα δευτερόλεπτα
σε μικρά ψωμάκια από γέρικες ειδήσεις.
Όλα βρίσκονται σε μια χοάνη πρωινού
που λειαίνει το κακό μέχρι να γίνει δάκρυ.
Οι βάρκες τότε κοιτάζουν τον ορίζοντα.
Έχουν μέσα τους σαβούρα, λέξεις παλιές
νεκρούς πολλούς που έχουν τα μάτια ανοιχτά
για να χωρέσει το γαλάζιο, να σκεπάσει
τ’ άταφα σχέδια, τα πλάνα της ζωής
που βγαίνουν όλα πλάνες.
Οι βάρκες είναι τα μωρά
μεγαλώνουν μέσα σε σειρές πιθανοτήτων
που κάνουν τη δίνη του ταξιδιού
να ψιθυρίζει στα καλάμια
κι η μνήμη να υποχωρεί
στον ουρανό του τίποτα.
Όλα είναι διαβαθμίσεις συχνοτήτων τελικά
οι βάρκες, οι λέξεις και η θάλασσα
κι εμείς οι πυκνωτές που συντονίζονται
ολοένα και πιο πολύ σε εκείνη την συχνότητα
του θανάτου
κι άλλοτε πάλι στο μέγα μυστήριο της ζωής
εκεί που το φώς βρίσκει νομή
και ξεκουράζεται.