Όλη τη νύχτα ακούγοντας να περνούν βιαστικά τ’ ασθενοφόρα
με ηλεκτρικές στριγγλιές ζητώντας να περισώσουν
την τραυματισμένη αγάπη σου, αυτήν
που δεν ξέρεις ότι έχει ήδη πεθάνει.

Νύχτα γεμάτη ουρλιαχτά και πράσινο
φαρμάκι αράχνης. Και πάνω απ’ το κουρασμένο προσκεφάλι της
να περνούν
καβάλα στ’ άλογα οι μεγαλομάρτυρες αγκαλιασμένοι
αφήνοντας με τις οπλές τους βαθιά σημάδια στο υψηλό της
παράστημα που τα γεμίζουν κρασί
μικρές σπονδές για το λευκό σεντόνι που τρεις μέρες τώρα τη
σκεπάζει, όπως
άλλοτε τη μητέρα σου. Φίλος κανείς. Κι εκείνος ο ταύρος
ο ερωτευμένος με το φεγγάρι
που σε συνόδευε ασθμαίνοντας στις πορτοκαλιές και του έλεγες
παιδί τα παράπονά σου
στην αμείλικτη περιπλάνησή σου απόψε, δεν θα ’ρθει.

Νύχτα πιο στενοχωρημένη απ’ τις άλλες, ο αέρας σου όλος
μυρίζει σκοτωμένο εγωισμό και μαχαίρια
σ’ ερεθισμένη χαρά κόβουνε φέτες απ’ το σκοτάδι σου, νύχτα
σαρκοφάγο φυτό στο μυαλό, μ’ εκείνη την ύπουλη βροχή των
αλκοολικών που σκοντάφτουν στο δρόμο να σου κολλάει
στη ράχη σαν δεύτερο
δέρμα κι εσύ χαμένος για πάντα
στις χαραδρώσεις της μνήμης να σφάζεις αρνιά και να τα
φωνάζεις Θανάση,
Ανδρέα ή Γιώργο, να φοράς χορεύοντας την προβιά τους
‒στο κρύο φως της άλλης αυγής
θα δαγκώνεις απ’ τη ντροπή σου το πούσι, με μπουκιές απελπισίας
θα γεμίζεις το στόμα γυρεύοντας τον χαμό σου, Θεέ μου
πώς γίνεται μια τελειωμένη αγάπη αυταρχική παρουσία και
κατάστηθα σε τρυπούν
οι βελόνες όλων των πεύκων αιματηρά
σαν τη σωτήρια αιχμή του σπαθιού σου.

«Τι παράξενο», επαναλάμβανες φωναχτά όλη τη νύχτα που άκουγες
να περνούν τ’ ασθενοφόρα, «τι παράξενο»,
«μα πώς σκαρφάλωσε εκείνος ο ταύρος στις απέναντι επάλξεις;»

***