Εκεί που τελειώνει η Σελήνη το λίκνο μου έφτιαξα,
εκεί που αστρόμορφα νερά το ουράνιο του πελάγους χύνει
γεννήθηκα.

Τώρα γνωρίζω
με το πρόσταγμα φύλλα βοής στον άνεμο να
στροβιλίζω,
τον πόνο μου πάνω στο τζάμι να συμπυκνώνω
στάλα μέσα στο καταχείμωνο.

Δε θέλω να φύγω χωρίς τίποτε ν’ αφήσω.
Θέλω να με θυμάται ο άδειος του θανάτου κοχλίας
που πλημμυρίζει αργά με τον χρόνο της άνοιξης.
Θέλω πλήκτρο βροχής του Μαρτίου
να με κάνει αρμονία πάνω στο φύλλο πέρα κι απ’
το ηλιοβασίλεμα.

Ώστε κανείς ποτέ να μην πει:
πολύ καρπό έστρωσε ο χειμώνας που πέρασε,
μα κανείς να ξαπλώσει τη ζωή του επάνω δε θέλησε.