Μόλις τελειώσω τον καφέ
και το τσιγάρο με το πάσο μου ανάψω
θα ξεκλειδώσω το μπουφέ
και το αρχείο της ζωής μου θα το κάψω.

Με κατακόκκινο κραγιόν
και μια σταγόνα από Σανέλ να με τυλίγει
κομπιναιζόν από ρεγιόν
και το κουμπί στο ντεκολτέ μου να ανοίγει.

Θα το τολμήσω.
Με ντέφι και κομπιναιζόν εγώ θα δώσω το παρόν,
εγώ θα δώσω το παρόν μες στον παράδεισο.
Με ντέφι και κομπιναιζόν και κατακόκκινο κραγιόν
έτσι θα δώσω το παρόν μες στον παράδεισο.

Τότε θα δεις τι πάει να πει
στου παραδείσου τα μπουζούκια να σε πάνε
και τ’ αγγελάκια στη γραμμή
με μπαγλαμάδες και τζουράδες να τα σπάνε.

Μες στον παράδεισο θα μπω
σαν τη Μελίνα στο ποτέ την Κυριακή
κι ένα ζεϊμπέκικο θα πω
στον Άγιο Πέτρο που κρατάει το κλειδί.

Με ντέφι και κομπιναιζόν
θα του χορεύω μέρα νύχτα τσιφτετέλια
να χάνει η μάνα το παιδί
κι απ’ τα μπουζούκια θα κλατάρουνε τα τέλια.

Με ντέφι και κομπιναιζόν εγώ θα δώσω το παρόν,
εγώ θα δώσω το παρόν μες στον παράδεισο.
Με ντέφι και κομπιναιζόν και κατακόκκινο κραγιόν
έτσι θα δώσω το παρόν μες στον παράδεισο.