Τις ώρες που δε με κοιτάτε,
γράφω στο ξεφτισμένο χρώμα στιχάκια
με τα νύχια μου,
τα διαβάζω και τα σβήνω,
ίσα ίσα για να μην τα ξεχάσω,
ίσα ίσα για να χαλάσω τον τοίχο.

Περιμένεις να βγάλω απ’ το συρτάρι τη σημαία
με τον άσπρο σταυρό,
τον σταυρό που κοκκίνισε από τη ζωή,
απ’ το κρασί και το αίμα.
Βιάζεσαι να ψηλαφίσεις τα σημάδια
από τα καρφιά στα χέρια όλων των Ελλήνων.

Ήρθε η ώρα και πρέπει να φύγεις.
Σε λίγο θα μετρήσω τα βήματα που θ’ ακουστούν.
Θά ’ρθουν με το σιωπητήριο στις δέκα,
θά ’ρθουν σαν λέξεις σπασμένες,
λέξεις-τσιγγάνες στο σκοτάδι,
θα ζητάνε να τις πάρω απ’ τον δρόμο
για να μου πουν τη μοίρα, όπως κάθε βράδυ.
Η νύχτα θα σταματήσει τον βηματισμό της,
θα ρίξει μια κλεφτή ματιά στ’ άδεια μου χέρια,
θα κλείσει το παραθύρι μου, όπως πάντα
–σίγουρη πως δε θα δραπετεύσω–
θα ρίξει το φεγγάρι στο ποτάμι και θ’ αποκοιμηθεί.

Θα ξεδιπλώσω τη σημαία
και θά ’ρθω στους δρόμους.