Γονατώ, αδελφέ μου Σπύρο, στο σωρό των ηρώων
να σ’ αγκαλιάσω.
Γονατώ, αδελφέ μου Σπύρο και ματώνομαι από το αίμα σου.
Από το αίμα όλων σας, νεκρά μου αδέλφια.
Κάποτε, θυμάμαι, σεχάιδευα- πιο μεγάλος εγώ –
Στην παιδική σου κούνια.
Κι εσύ ιρίδιζες χαμόγελα ευτυχίας.
Σήμερα πάλι σκύβω να σε χαδέψω στο πρόσωπο.
Στα δέκα μου δάκτυλα παγώνει το αίμα
με την πρώτη αφή της ολύμπιας μορφής σου.
Τίποτα στο κορμί σου δεν είναι ζεστό
μονάχο το άλικο αίμα
της βαθιάς αιμάτινής σου πληγής.
Τίποτε στο κορμί σου δεν είναι ζεστό
Μονάχα η αγάπη γυάλινη, εξωγήινη στη ματιά σου
να με κοιτά.

Πόσα φιλιά, αδελφέ, ήθελα να σου ‘δινα!
Πόσα φιλιά κι αγκαλιάσματα!
Όσα δεν πρόφτασα μικρός.
Όσα δεν πρόφτασα μεγάλος.
Δεν στα ’δωσα
Για να στα δώσω μαζεμένα στο μικρό σου γιο
των ένδεκα ημερών
που ξεψυχώντας μας άφησες.
Το ακριβό υποκατάστατο σου.