Κάποτε είχαν ένα νόημα οι Κυριακές,
μαζεύονταν οι φίλοι κι οι δικοί,
στους δρόμους οι παρέες βόλταραν,
γελούσαν τα παιδιά,
οι γέροι στα μπαλκόνια λιάζονταν,
οι ερωτευμένοι αγκαλιάζονταν,
μιαν άλλη όψη έπαιρνε ο κόσμος,
αιχμηρή,
οξεία,
σαν βέλος καρφωνόταν στην καρδιά μου
και την έσκιζε.

Τώρα κανένα νόημα δεν έχουν πια.
Γίνονται όλα βέβαια
κατά τον ίδιο τρόπο,
σερβίρεται το μοσχαράκι
στο κυριακάτικο τραπέζι,
σμίγουν οι φίλοι κι οι δικοί,
τα σινεμά γεμίζουν τα απογεύματα,
στους δρόμους φλυαρεί ανέμελα ο κόσμος,
στα στέκια οι συντροφιές πίνουνε μπίρες.
Αλλά η καρδιά μου τώρα πέτρωσε,
τίποτα δεν μπορεί να την πονέσει.

Πού πήγε τελικά τόση ωραία θλίψη,
πώς έτσι σπαταλήθηκε άστοχα
και τώρα
ούτε ένα δάκρυ μοναξιάς
ούτε στιγμή μελαγχολίας,
μόνο μια σιδερένια μάσκα
απαθής…