Μ’ αρέσει όπως φαίνεται η θάλασσα
Μέσα απ’ αυτόν τον ξεχασμένο ελαιώνα
Μα πιο πολύ μ’ αρέσει όταν ακούγεται
Καμία φορά τη νύχτα ανάμεσα στα δέντρα
Ο απόηχος της πρώτης τρικυμίας

Λάμπες χαμένες εδώ κι εκεί
Φωτίζουν τα ερείπια που απέμειναν
Και μάταια περιμένουν να επιστρέψουμε
Στην αμμουδιά της παιδικής μας ηλικίας

Μ’ αρέσει όταν στέκομαι ακίνητος
Μέσα στο μποτιλιάρισμα
Κοιτάζοντας αδιάκριτα μέσα στα αυτοκίνητα
Και τότε πλημμυρίζει η ψυχή μου
Από ένα αίσθημα γλυκό και ακατανόητο
Για όλους εμάς
Που ενώ το ξέρουμε πως κάποια μέρα δε θα υπάρχουμε
Πλέουμε αργά το Σαββατόβραδο
Στο σιδερένιο ποταμό μιας Τσιμισκή
Ή κάποιας Κηφισίας