Πάντα υπάρχει ένα μαονένιο κουτί
σε μια γωνία σκονισμένο,
γεμάτο από γράμματα.
Όσα δε σου ’στειλα και τα κρατώ
για να ’ρθεις μια στιγμή ολόχαρη
να σου τα δώσω.

Πάντα υπάρχει ένα μαονένιο κουτί
από το δάκρυ καμωμένο,
που ’ναι γεμάτο και δεν τ’ άνοιξες ποτέ,
που κάποια μέρα θα σαπίσει,
μαζί και το χαρτί που κρύβει.
Για να το εντοπίσουν οι αρχαιολόγοι,
ίχνη από ξύλο μες στο χώμα,
και να το ερμηνεύσουν
χωρίς να βρουν ποτέ τους την αλήθεια.
Γιατί το μαονένιο μου κουτί
καμώθηκε για σένα.
Όμως δεν ήρθες.