Μ’ αρέσει η φυλλοβόλα μοναξιά του φθινοπώρου
εκείνη που αποδελτιώνει τις λεπτομέρειες
σε παλιά ημερολόγια
καθώς αχνίζουνε στα ρείθρα τα νερά
παίζοντας με το λυκαυγές του χρόνου.

Κάρβουνο κι αιθάλη μυρίζει η πολιτεία.

Ζούμε για την έκρηξη
της στιγμιαίας αιωνιότητας
ιερουργώντας πάνω απ’ τις στάχτες της λήθης.

Γενετήσια πείνα
αναμασώντας ένα σκοτάδι κι ένα θάνατο
κι αν στέρξει ο άνθρωπος τον ίσκιο του
θα χαράξει ο κόσμος.

Ουρανέ,
δείξε μου τη μυστική ατραπό των άστρων
να γίνω φως που καταργεί τα τέλματα
κι αθωώνει κείνους που ζυγίστηκαν
στην πλάστιγγα του κόσμου
μ’ επίγονους κυκλώνες.

Ίσως κάποτε μπορέσουμε
την τελευταία άνοιξη να υπερασπιστούμε
εισοδεύοντας στην εύρωστη φλέβα της γης,
ίσως, μπορέσουμε
και να αυτοπροσδιοριστούμε.