Τα σκέπασε όλα η χιονοστιβάδα της λήθης,
η άρνηση που μουδιάζει τ’ αναβαλλόμενα.

Στα περάσματα
όταν ξεφλουδίζει το γκρίζο,
φωσφορίζουν οι ψυχές
σε μία ολονύκτια κατάνυξη
κι είναι ο καρπός της επίγνωσης
που λειτουργεί σαν παλινόρθωση
του ξεχασμένου εαυτού
αγκαλιάζοντας
μ’ αδυσώπητη τρυφερότητα
κείνο το υφαρπαγμένο
τ’ ουρανού παιδί μας,
που κάποτε αυτομόλησε
στις εντομές του νου.

Μ’ αναμμένο κερί,
κάτω απ’ το μεγάλο θόλο
βλέπω καθαρά
πόσο η ζωή πληθαίνει
δρασκελώντας το φόβο,
παγίδα στήνοντας στο χθες.