Ήρθες εψές,
νεκρός επταετής,
κάθισες στο τραπέζι
και με κοιτούσες με το βλέμμα του παιδιού
που πάει να κάνει ζαβολιά.
Μιλούσες πάλι
κι οι χωμάτινες χορδές
έφτιαχναν μία αρχαία γλώσσα
που νιώθονταν στο σκοτεινό συκώτι.
«Θα τραγουδήσεις σ’ άλλα χρόνια επτά»
σου έγνεψα παρηγορητικά.
Άναψες έναν Άσσο,
μα τώρα δεν σε μάλωσα.
Ισχνό έμεινε το κορμάκι σου,
οι ρίζες είναι διαιτητικές,
κάτασπρο να λαμποκοπά
μέσα στη σκάφη του καιρού και της βροχής.
«Να ’ρχεσαι να με βλέπεις,
σ’ αναζητούνε τα παιδιά∙
όταν κάνει ποδήλατο, στον ουρανό σε χαιρετά
η νεφελώδης κόρη»,
σου είπα μα δεν δάκρυσες.
Έβλεπες τα καράβια σου,
αιώνια καρφωμένα,
μες στις κορνίζες αραγμένα
να χάνουνε σιγά-σιγά τα χρώματα.
Έπλεαν όλες μας οι μνήμες
στο μέταλλο που έλιωνε
στης ίριδας τη μαύρη σαρκοφάγο.

Λίγο πριν φύγεις
το χέρι σου έχωσες στο στήθος
κι έβγαλες ένα χάρτινο λουλούδι
πνιγμένο στην πορφύρα.
«Να της το δώσεις»
κι έδειξες το πέπλο της νυφούλας
που ολονυχτίς την πάντρευε
μες στη γλυκάδα ο ήλιος.

Χάθηκες,
μα έμεινε στη θέση της σημαίας
δίπλα στη λεμονιά εκεί
ο φάρος της καρδιάς σου,
στην άκρη στο μπαλκόνι
πυγολαμπίδα φλογερή