Αίθουσα παγερή,
σκοτεινιασμένη. Γύρω μου βλοσυρές φυσιογνωμίες. Ριγμένος στο σκαμνί μου περιμένω. Έδρανα δικαστών αντίκρυ απ’ όπου κέρινα πρόσωπα το χώρο κατοπτεύουν. Στο κάδρο ένας περίλυπος Ιησούς που με κοιτά με βλέμμα λυπημένο. Κάποιοι –δεν ξέρω ποιοι– θα με δικάσουν. Πίσω μου νιώθω το λαό –τον όχλο– με την κραυγή στα δόντια σταυρωθήτω. Άγνωστοι μάρτυρες εκθέτουν τα συμβάντα, μα ωστόσο εγώ δεν εννοώ τι λένε, γιατί μιλούν μιαν άγνωστή μου γλώσσα. Στο τέλος βγάζουν άναρθρες κραυγές, με δαχτυλοδειχτούν εξαγριωμένοι. Ενώ το ακροατήριο φρικιά κι έξω ο λαός ανάβει την οργή του. Και μόνο οι δικαστές μαρμαρωμένοι, σαν προτομές ηρωικών προγόνων. Μέχρι που ακούγεται η βαριά φωνή, θαρρείς από ένα αθέατο υπερώον, ένοχος… ένοχος… κι ευθύς ξεσπούν καμπάνες γιορταστικές στη νυχτωμένη πόλη. Αλαλαγμοί και φωταψίες στους δρόμους ένοχος… ένοχος… αντιφωνούν τα πλήθη.
Στην αίθουσα όμως παγερή σιωπή.
Σε στάση προσοχής προσμένουν όλοι την έσχατη κορύφωση του δράματος. Την κάθαρση. Τον έλεο και το φόβο. Με βήμα αργό και τελετουργικό, δυο που φορούν κουκούλες με πλησιάζουν.
Μα εγώ είμαι τώρα πια πολύ μακριά. Πολύ βαθιά μες στο γαλάζιο μέλλον. Σε μια πλαγιά με κόκκινες μηλιές κι αστραφτερές σαν ήλιους ορτανσίες.
Ακούγοντας και πάλι εκστατικός

το νοερό μου κουαρτέτο εγχόρδων.