Η βροχή…
πάνω στα κόκαλά μας.

Ο άνεμος…
πάνω στα κόκαλά μας.

Ο αετός του πρωινού, τα σύννεφα,
τα κόκαλά μας μέσα στην καταιγίδα,
κάτω απ’ το αστροπελέκι της αιώνιας θλίψης.

Σε ποια μνήμη…
Σε ποιο πέλαγος…
μαρμάρωσαν τα κόκαλά μας;
Ο διπλούς πέλεκυς του ανυπότακτου χρόνου
κόκκινος, πύρινος κλοιός
τα κόκαλά μας γλείφει,
τα ροκάνισε.

Κάποτε μιλήσαμε για αθανασία
στη βροχή, στον άνεμο, στο χρόνο.

Αίολος όρκος το σχήμα του έρωτα.
Άσχημος θάνατος η κλοπή των οστών.

Κάποτε μιλήσαμε για αθανασία.
Δριμύ ψύχος
στα γυμνά κόκαλά μας.