Έρχονται οι εποχές
και θα μας κρίνουν.
Ήμασταν τόσο απασχολημένοι
με τα προσωπικά μας!
Κι η μαργαρίτα στο περβάζι
μαράθηκε για πάντα
γράφοντας, πίσω της, τη δική της εποχή
γεμάτη μέλισσες και ήλιους μετανάστες.

Κι εγώ που είμαι συλλέκτης εποχών
και που οι καιροί
συνάζονται σμήνη στη στέγη μου,
κι εγώ που ξέρω όταν πονούν
οι μαργαρίτες,
ή όταν ο αγέρας καυτερός
μαδάει της αντρειοσύνης τα πέταλα,
κι εγώ που ξέρω από καιρούς,
αδίστακτους κριτές
μιας τέτοιας ανομίας,
ξέρω πόσος θάνατος αναλογεί
σε εμάς τους Ποιητές,
όταν φυλλομετρούσαμε στα άνθη της
ποιήματα- κελύφη ματαιότητας –
για μιας ημέρας δόξα. . .
Ξέρω πόσος θάνατος μας αναλογεί
τώρα που οι καιροί,
έτσι συναγμένοι,
μπορούν ν’ αγγίξουν
μ ’ένα φύσημα τον κεραυνό.

(Και μην ελπίζεις θέση στην κιβωτό.
Οι ποιητές . . . οιονεί εξόριστοι)