Γυαλιά και σκόνη αέρας φέρνει
και μια ριπή με παρασέρνει
σε μια έρημο ξυπνάω το πρωί.
Κι ενώ φωνάζω το όνομα σου
εσύ φοράς τ’ απρόσιτα σου
εσύ δεν παίζεις στων δραμάτων τη ροή.

Φίλε φωνάζω στου ανέμου τ’ αυτί
σ’ ένα ποτήρι τρικυμία κι άλλη βάλε,
έχω στο στήθος ένα σίδερο βαρύ,
ένα προαίσθημα σαν πρόβα του φινάλε.

Έχω ένα προαίσθημα πως κι εσύ θα φύγεις
μια φορά σε έσωσα δέκα θα με πνίγεις.
Έχω ένα προαίσθημα πως σε μια στιγμή σου
θα γκρεμίσεις τ’ όνειρο που ‘χτισα μαζί σου.

Κομμένο ρεύμα, χιονιού νιφάδες
κυλούν αργά στις χαραμάδες,
κι εδώ δεν είσαι να με πάρεις αγκαλιά.
Μια κι όταν σ’ έχω νύχτες ψάξει
εδώ γυρίζω προτού χαράξει
ποτέ δεν είσαι στου σπιτιού μου τα σκαλιά.

Φίλε φωνάζω στου ανέμου τ’ αυτί
σ’ ένα ποτήρι τρικυμία κι άλλη βάλε,
έχω στο στήθος ένα σίδερο βαρύ,
ένα προαίσθημα σαν πρόβα του φινάλε.

Έχω ένα προαίσθημα πως κι εσύ θα φύγεις
μια φορά σε έσωσα δέκα θα με πνίγεις.
Έχω ένα προαίσθημα πως σε μια στιγμή σου
θα γκρεμίσεις τ’ όνειρο που ‘χτισα μαζί σου.

Το ‘χω το προαίσθημα πως θα με προδώσεις
και θα είναι μάταιο που θα μετανιώσεις.