Παλιοζωή μας ρήμαξες σ’ αυτή την κοινωνία
και το φτωχό κορίτσι μου κανείς δε θα το πάρει
όσοι γνωρίζει της πετάν πουτάνα μάνα έχεις
κι αυτή στο κλάμα ρίχνεται κι εγώ τους δρόμους παίρνω

Γιατί η σκύλα η μάνα της πήγε στη Σαλονίκη
κι απ’ τα καπνά που δούλευε το `ριξε στο γαμήσι
πήγε η θυγατέρα μας να τη φιλοξενήσει
κι ο νταβατζής ο φίλος της ρίχτηκε στο κορίτσι

Πήγα κι εγώ στο σπίτι της στους άγιους αποστόλους
μήπως και μεταμεληθεί να την παρακαλέσω
να ξαναρθεί στο σπίτι μας στην όμορφή μας Ξάνθη
να δει και το εγγονάκι μας του γιου μας του αλανιάρη

Χτυπώ την πόρτα και πετριές ρίχνω στο παραθύρι
και βγαίνει ένα λεβέντης νιος με δίκοπο μαχαίρι
τι ομορφιά ήταν αυτή, τι μυρωμένα χείλη
μάτια γλαρά μες στο χασίς, σαν έρωτες του Απρίλη
τον αγαπάει σαν τρελή και του τα στάζει όλα
κι ενώ με με θέλει να ρθει πίσω του τρέχει πάντα
στα κέντρα και στα καμπαρέ στης νύχτας τα μεράκια
που σβήσουν πόνους και χαρές και της ζωής τα δάκρυα

Και οι πολισμάνοι οι άτιμοι κι αυτοί μαζί του είναι
γιατί είμαι ξένος και φτωχός κι αυτός γραικός και αφέντης
γι αυτό και τ’ αποφάσισα, πάω στην Σαλονίκη
που `ν’ πόλη γκράντε και τρανή κει να χαθούμε όλοι
το φίλο που αντάμωσα στου παζαριού το χάνι
να τον ευρώ να σμίξουμε για κάνα ποτηράκι
να φύγουν πίκρες και καημοί της ζήσης τα φαρμάκια
με το γλυκό του μπουζούκι του σαν παίζει τραγουδάκια