Είμαι και εγώ ένα παιδί σαν τα αλλά, θέλω να παίξω,
μα ποτέ μου δεν το θέλησα εκεί έξω να τρέξω.
Κρυφτό, κυνηγητό, μου φαντάζανε μπανάλ
Σ’ ένα χωριό ήταν κι μαμά μου που δεν ήτανε νορμάλ
μα ο πατέρας που ήταν ηλεκτρονικός
σ’ όλους έλεγε διαρκώς πόσο σπίρτο είναι ο μικρός
Δεν έπαιζα με μπάλες, playmobil και στρατιωτάκια,
χάζευα τους αριθμούς από τα κομπιουτερακιά
μες τις ώρες . Φτου! Ο μπαμπάς τον κανακάρη.
Δώρο χριστουγεννιάτικο το πρώτο μου atari.
Μόλις ψήλωσα λιγάκι χάρις στο σοκολατούχο,
λιώνανε στα χέρια μου τα pacman και τα ufo.
Στα hi score έβλεπα πάντα τα αρχικά μου,
έσπαγα όλα τα ρεκόρ έτσι κι αλλιώς κι αυτά δικά μου.
Spectrum, Amstrad, Αmiga και PCια
κάθε χρόνια τα αντάλλαζα πριν βγουν στα μαγαζιά,
το joystick στο χέρι χειμώνα καλοκαίρι
μια πιστά όλη η ζωή μου που όμως είχα καταφέρει
να τη βγάλω μέχρι εδώ μόνο μ’ ένα κανονάκι
κι ένιωθα σαν το μπαλάκι σ’ ένα κόσμο φλιπεράκι.

Η πιο δύσκολη πιστά είναι εκείνη της ζωής,
γιατί δεύτερη, άμα χάσεις, ευκαιρία δε θα βρεις.
Εδώ δεν έχει κανονάκια ούτε κι άπειρο χρόνο
γι’ αυτό και θα τη βγάλω με τη τρελά μου μόνο.
Στη πιο δύσκολη πιστά οι πόντοι δε μετράνε
δεν έχει πάντα δράση και τα κόλπα δεν περνάνε.
Πρόσεχε το game over μια φορά μόνο θα δεις
στη πιο δύσκολη τη πίστα της ζωής

Στη πιο δύσκολη τη πίστα της ζωής δεν ξέρεις τι θα δεις
και τι θα βρεις, όταν θα μπεις, δε θα μπορείς
να βγεις. Έτσι κι εγώ με το καιρό
μεγάλωσα και γνώρισα τον κόσμο τον σκληρό.
Σ’ όλη τη γειτονία οι παλιοκουτσομπόλες
μίλαγαν και με δείχναν οι καριόλες.
Η περίπτερου με πείραζε, μια κότα με σαμπό,