Μια νεράιδα κάποιο βράδυ
σ’ ένα πέτρινο πηγάδι
έκλαιγε για το σμαράγδι
που `χασε μες στο θολό νερό.

Ένα νέο παλληκάρι
του ανέμου το καμάρι,
μόνο βγαίνει στο φεγγάρι
σ’ ένα δρόμο δίχως γυρισμό.

Ποια είμαι εγώ ποιος είσαι εσύ,
ποιος στης αγάπης το βωμό
θα θυσιαστεί;

Όμορφη σαν νέα μέρα
λαμπερή σαν τον αστέρα
ημερεύει τον αγέρα,
την ομορφιά ποιος θ’ αρνηθεί;

Στη ματιά της μαγεμένος
στο φιλί της διψασμένος
μες στου πάθους του το μένος,
πέφτει στον άγνωστο βυθό.

Ποια είμαι εγώ ποιος είσαι εσύ,
ποιος στης αγάπης το βωμό
θα θυσιαστεί;

Ποιος θα βρει το δαχτυλίδι,
ένα αγύριστο ταξίδι
στης αγάπης το παιχνίδι,
όποιος δοθεί θα νικηθεί.

Η ψυχή της θα γνωρίσει,
το σμαράγδι θα κρατήσει
μα το φως δε θ’ αντικρίσει
τώρα που εκείνη έχει χαθεί,

Ποια είμαι εγώ ποιος είσαι εσύ,
ποιος στης αγάπης το βωμό
θα θυσιαστεί;