Δυο Ρωμιοί και δυο Κινέζοι
Καθισμένοι στο τραπέζι
Πίνουν κλαίνε και γελάνε, τραγουδούν
Πίνουν κλαίνε και γελάνε
Για το παρελθόν μιλάνε
Γι’ ανθρώπους πιο απλούς κι αγνούς
Γι’ ανθρώπους μ’ άλλο ήθος
Για το Σινικό το τείχος
Και χαράζουνε ταξίδι, κατά εκεί

Για να πας στη Κίνα πρέπει
Ο καιρός να επιτρέπει
Ζήσαμε σε λάθος εποχή
Ξένο πια κάθε καράβι
Ξένοι ακόμη και οι γλάροι
Ξένο ακόμη και το βιος

Το καράβι μαϊνάρει
Έτοιμο για να σαλπάρει
Κι η πιο γρήγορη φρεγάδα, η Ρωμιά
Σιγά – σιγά η μέρα φεύγει
Κι η φρεγάδα ταξιδεύει
Πρώτη απ’ όλες η Ρωμιά, φωτοβολεί
Μα όπως έχει σκοτινιάσει
Και στο κέντρο ενός κυκλώνα
Έχει μπει

Για να πας στη Κίνα πρέπει
Ο καιρός να επιτρέπει
Ζήσαμε σε λάθος εποχή
Ξένο πια κάθε καράβι
Ξένοι ακόμη και οι γλάροι
Ξένο ακόμη και το βιος

Το λιμάνι έχει αδειάσει
Δίχως η ώρα να περάσει
Έχει τώρα βασιλέψει, πουθενά ψυχή
Κάποιο απόηχοι των πλοίων
Εκλάμψεις μακρινών τοπίων
Και ένα πλοίο φάντασμα, η Ρωμιά

Για να πας στη Κίνα πρέπει
Ο καιρός να επιτρέπει
Τι να πούμε εγώ και εσύ
Ξένο θα ‘ναι το καράβι
Ξένοι θα ‘ναι και οι γλάροι
Ξένο θα ‘ναι και το βιος...