Πως οι κουρασμένες ψυχές μας
πονάνε η μία την άλλη
πως τα κουρασμένα κορμιά μας
πονάνε το ένα το άλλο
πως τις παλιές πληγές μας
ματώνουμε
με δάχτυλα που ελπίζουν
με δάχτυλα που ελπίζουν και τρέμουν...

Γι’ αυτό κι εγώ
γι’ αυτό κι εγω ο εραστής σου
σε λούζω με την αγάπη μου
σε σφίγγω στον κλοιό του πόθου μου
σε παίρνω μακριά μου...

Κι εσύ, με τη σειρά σου γελάς
γελάς, πονάς και με λατρεύεις
με κάνεις και ριγώ
μου δίνεις ζωή...

Πως τα σπασμένα κλωνάρια να δέσεις να μην πονάνε
τα πεινασμένα σου χείλη, που γι’ αγάπη πεινάνε
τα πεινασμένα σου χείλη, τα πεινασμένα σου μάτια
τις μυτερές βελόνες
στο δέρμα πάνω που σπάνε...