Τα δάχτυλα μ’ κι ακούγνε με
έπαρ’ υιέ μ’ τη λύραν
ποίσον πονετικόν καϊτέν
τη προσφυγιάς τη μοίραν.

Ποίσον τα τοξαρέας σης
σην κάρδια μ’ μαχαιρέας
π’ επέμνανε αστερέωτοι
ση χώρας τα στερέας.

Παίξον ρίζα μ’ ν’ αντιβοούν
και σείουν τα ρασία
παίξον καρδίας βάινασιν
και κλαίντσον τα πουλία.

Ψυς λάλεμαν απόμακρον
τ’εμόν η τραγωδία
κι ούντες ο νους ημ’ πάει εκεί
καίει με η αροθυμία.

Τογράεψον το ψυόπον μου
σίλια κομμάτια ποίσον
το δάκροπο σ’ το υστερνόν
για τον πατέρα σ’ ξύσον.

Έπαρ’ με κ’ άμε ξαν’ οπίσ’
αδά κες κι βαστάζω
το χώμαν έρται με βαρύν
ούτε θα ησυχάζω.

Κι αν εν’ και θάψ’ με αδά κες
γράψον σο κοιμητήρι μ’
αδά κείται ανάπαος
ο πρόσφυγας ο κύρη μ’.