Με του Ροντέν τους κολασμένους κάθισα και μίλησα,
μου είπαν για την άβυσσο, τους είπα για τον Osho.
Τους χάιδεψα το μέτωπο και την πληγή τους φίλησα,
μα δε θα θυσιάσω την ψυχή μου να τους σώσω.

Του Καββαδία το καράβι λάμπει μες στο άπειρο,
σαλπάρει απ’ την καρδούλα μου, τους κάβους του έχω λύσει.
Τέλειο σκάφος, άφθαρτο, σ’ ένα ντουνιά ανάπηρο
που φέρνει μες στ’ αμπάρι του, ότι έχω επιθυμήσει.

Ενός γελοίου Καϊάφα σκόνταψε το άλογο
και πέφτει στο βαθύ γκρεμό να βρει την τιμωρία
μα ο Χριστός που φύλαγε το γράφει στον κατάλογο
των πιο σωσμένων του ψυχών και φεύγω μ’ απορία.

Με του Ζορμπά το νταηλίκι θα χορέψω
στου Στάλιν τ’ ακατοίκητο αιμάτινό του βλέμμα,
ένα τανγκό την ιστορία κι όσο αντέξω
βυθώντας τ’ απαράμιλλου Γκουρτζίεφ τ’ άγιο ψέμα.

Άγγελος στέλνεται στη ζούγκλα κι αλυχτά
την ώρα που ημερεύουνε τ’ αγρίμια και κοιμούνται,
παίζει με τα νεογέννητα κι όλο χαμογελά
κι εκείνα τ’ άγριο μέλλον τους θυμούνται και βρυχούνται.

Ύαινες σκέψεις κομματιάζουνε το νου
μα ο μέσα μου Guevara τις κάνει τ’ αλατιού.
Βούδας, Χριστός και Πλάτωνας και Μαρξ, οδός Ερμού
οδεύουν στο ουζάδικο να πιουν, να παν κι αλλού.

Ζήτω ο Θεός που οτιδήποτε μπορεί
και φτιάχνει χίλια σύμπαντα σε νάιλον λεκάνη,
όμως το πιο απίθανο που η κούτρα μου απορεί,
Τον ίδιο εκατόρθωσε ανύπαρκτο να κάνει.