Λίγο λίγο λίγο λίγο,
στην οθόνη μου σε χάνω λίγο λίγο.
Στάλα στάλα δάκρυ δάκρυ,
στου γκρεμού έχουμε φτάσει πια την άκρη.

Λίγο λίγο στάλα στάλα,
δεν ακούω πια το βήμα σου στη σκάλα.
Δάκρυ δάκρυ είναι κρίμα
πάντα ο ένας απ’ τους δυο να ’ναι το θύμα.

Πες το να τελειώνουμε λοιπόν
αφού θες να γίνεις παρελθόν.
Γίνε μια αγάπη σαν κι αυτές
τις αγάπες τις περαστικές.

Δε θα κλάψω, δε θα σπάσω,
στη φωτιά τα «σ’ αγαπώ» μας θα πετάξω.
Μόνο ένα θα κρατήσω
για να τρέξει να σου πει «γύρισε πίσω».

Δε μιλάνε πια οι σιωπές μας,
δεν γκρινιάζει απ’ τα φιλιά ο καναπές μας.
Κι ό,τι γύρω μου χτυπάει
το ρολόι που μονότονα ρωτάει.

Πού να είσαι τέτοια ώρα;
Λίγο λίγο η βροχή θα γίνει μπόρα.
Πού να είσαι μες στη νύχτα;
Στης απόγνωσης με άφησες τα δίχτυα.