Ίχνη πικρού Σαββάτου στα αποτσίγαρα της Κυριακής
ρόδα με αγκάθια κάκτου στα προσπεράσματα της άσπρης γραμμής
πόθοι σε ξένο σώμα ποιος σου ορκίστηκε και θέλεις πολλά
λάθη σε τρύπιο στρώμα να σε σκιάζουν του Καβάφη κεριά.

Είναι αργά να πάρεις πίσω τα όνειρά σου
φταίει ο βήχας το κρασί και οι βρισιές
μέχρι που ξέχασαν κι οι φίλοι το όνομά σου
τότε ξοπίσω απ’ τη μικρή στο Μπαγκλαντές.

Έλα δραπέτες παρέα μακριά απ’την Ύδρα τη Λερναία
πάμε στο ακατοίκητο νησί
έλα κι άσ’ τη σημαία χωρίς κοινό και υποβολέα
πίσω στης μνήμης την άγονη γραμμή.

Τράβα τις μπλε κουρτίνες μη δει το δάκρυ σου το φως της αυγής
πίσω σου σκυφτές ελπίδες μες τα ερείπια εξουσίας τυφλής
έχεις ξεχάσει ίσως τα μύρια στίγματα απ’ το παρελθόν
μίσος αγάπη μίσος που παίρνει εκδίκηση στη δια πασών.

Η πόλη άλλαξε οι αφίσες σε αγχώνουν
στις καφετέριες κάνουν χάζι οι μοναξιές
φάλτσα τραγούδια από ένα ράδιο αφιερώνουν
σε επιτυχημένους σφόδρα θεατές.